dag 17 en 18

En daar was ik alweer, geheel onverwacht en niet zo bedoeld.
Gisteren zijn we voordat we de boot opgingen eerst nog gaan rijden langs de suikerrietvelden. Op de foto's is een veld te zien wat klaar is om te rooien en een veld ernaast met jonge plantjes. Kilometers grote velden en best wel bijzonder daar we in Nederland de productie van suikerbieten hebben, een bietsoort wat in de grond groeit en de suikerriet een grassoort is wat juist boven de grond groeit.
's Middags stonden we te popelen om aan boord te gaan. Om 16.30 uur vertrokken we uit de haven. Er waren al vele schuimkoppen op de zee te zien en ja hoor, binnen een half uur na vertrek werd het echt heel donker, begon het heel hard te waaien en te regenen. De boot danste op de golven, je moest je goed vasthouden. Wanneer we op het water klapten spoelde het zeewater op de boot. Uiteindelijk koos de kapitein voor een andere ligplaats dan gepland, in een soort fjord waar het rustiger was. Nou dat hadden we dan maar vast weer meegemaakt. Laat dus gegeten en toen naar de hut, erg klein en warm maar wel bijzonder.
Vanmorgen verder gevaren en gestopt bij een baai waar we gingen klimmen daar het iets was van de Aboriginals. Toen weer verder varen en met een klein bootje naar een zandbank gebracht waar we konden zwemmen. Het is de tijd van veel verschillende soorten, vervelende kwallen dus iedereen, we waren met vier stellen, moest zich in zo'n pak hijsen. In Australië noemen ze dit een stingersuit. Weer terug naar de boot, verder varen en gestopt bij een plek waar koraal te bewonderen was. Wederom een stingersuit aan, duikbril en snorkel op en zwemmen maar. Prachtig wat je dan allemaal onder water kan bewonderen.
Terug op de boot help je elkaar dan om de stingersuit uit te krijgen en daar ging het even goed mis en had ik bijna, onbedoeld en zeker niet gewenst, een ticket naar huis te pakken. Jos had mij geholpen met het pak en toen was ik aan de beurt om hem te helpen. Ik stap naar achteren zodat ik er beter bij kan en werkelijk waar,de actie zou niet misstaan in een programma van bloopers, ik stap in een gat met één been, de grond verdween onder mij. De bootraamjes waren namelijk open gezet zodat de hutten beneden voorzien konden worden van frisse lucht. Niet handig, wel nodig en ik wist het maar was het even vergeten.
Ik maakte zo'n klap met mijn knie tegen zo'n 'verrot' raampje, mensen wat deed dat zeer. Je moet je voorstellen: één been in de hut (verdieping lager), de andere op het dek. Daar lag ik, gevloerd en geen gevoel meer in m'n ene knie.
Om een lang verhaal kort te maken: de kapitein besloot terug te varen naar vaste land, sneu voor de overige passagiers, en daar stonden twee ambulancedokters te wachten die een snel en kort een onderzoek deden. Ik had inmiddels het gevoel weer terug, kon lopen, gelukkig leek het niet op een kapot knieschijf of kniebanden. Ik had een trauma opgelopen aan de knie en neem van mij aan dat het trauma bij mij wel iets groter was dan alleen maar aan de knie. Ik zag me al in het vliegtuig naar huis zitten. We mogen de dagen die we nog voor de boeg hadden niet meer op de boot doorbrengen, helaas. We zitten nu in een motel in Airlie beach, wachten morgen even af hoe het dan is en gaan vrijdag op weg naar Brisbane, want zolang er gelopen kan worden gaan we door. Gelukkig hebben we al kunnen snorkelen en het koraal al even mogen bewonderen. Morgen zouden we nog meer onder water gaan zien maar afijn, we lopen nog met weliswaar een enorme knie, maar de ticket terug naar huis bewaren we nog even.