dag 50 en 51

En hier weer het nieuws uit Aotearoa, de naam die de Maori's gebruiken voor Nieuw-Zeeland. Aotearoa betekent: 'Land van de lange witte wolk'.
Op dag 50 vertrokken wij uit Dunedin naar Te Anau. Het was wederom mooi weer. We hadden besloten, ondanks dat we naar het westen moesten, om eerst naar het zuiden te gaan naar Invercargill voor een 'lunch' stop. Invercargill is de zuidelijkste en westelijkste stad in Nieuw-Zeeland en één van de zuidelijkste steden ter wereld. Invercargill heeft ca. 50.000 inwoners, ietsiepietsie kleiner dan Woerden, en is vooral vanwege zijn haven het handelscentrum van het Zuidereiland. Daarna doorgereden naar Te Anau, dat ligt in het Fiordland National Park en lijkt op de fjordenkust van Noorwegen. En we hebben wederom een mooi uitzicht vanuit ons appartement, met zicht op de bergen en een meer. Zie 1e foto) Voor vandaag hadden we een excursie geboekt. Het leek net of we op schoolreisje gingen. Vanmorgen al vroeg wakker, van de spanning denk ik. Rugtasjes ingepakt met een broodje (Jos was om 8.00 uur al naar de winkel geweest om deze te halen), een flesje drinken, een appel en een banaantje, een snoepje en wat geld. We waren er helemaal klaar voor. We moesten ons om 10.00 uur melden in een dorpje Manapouri, 20 km. verderop. Om 10.30 uur vertrok de boot. De reis ging over het Manapouri meer, met aan beide kanten bergen, prachtig. Ook zagen we rotstekeningen, zie foto's. Na een uur varen gingen we aan wal en daar stond een bus te wachten die ons naar een fjord zou brengen waar weer een boot klaar lag. We reden een uur lang over de duurste straat, het aanleggen heeft enorm veel geld gekost, van Nieuw-Zeeland. Er is een weg dwars door de dichte bossen gemaakt, je reed door muren van groen, heel bijzonder. Toen op de boot en varen in een fjord die de naam 'Doubtful Sound' draagt. James Cook, jawel die James waar ik al eerder over schreef, gaf de naam aan deze fjord omdat het twijfelachtig was of hij ooit weer uit het fjord zou komen. De Maori's noemen het: Patea wat betekent:'The place of silence'. En dat waren we: stil. De motor van de boot werd uitgezet, ons werd verzocht niet te praten, te lopen of te fotograferen. Om ons heen was daar de zee, rotsen, bergen, bomen. lucht met veel wolken en 'stilte'. Dan voel je je klein bij zoveel mooie natuur. Na dit genietmomentje werd de motor weer aangezet en gingen we verder naar de Tasmaanse Zee waar we een enorme rots in de zee zagen liggen met zeerobben erop. Een rots verder was de woonplaats voor de pinguïns, die waren echter niet thuis. Wie weet hadden ze ook een schoolreisje? Na al dit moois te hebben gezien voeren we weer terug naar de bus die ons naar een andere boot bracht en om 17.30 uur waren we in Manapouri, en was de excursie voorbij. Ik hoop dat ik via de foto's iets kan laten zien van de prachtige natuur die wij vandaag mochten aanschouwen.