dinsdag 30 juli

In een boekenwinkel vroegen we advies over romans die zich op Nova Scotia afspelen. De verkoper herkende ons accent, sterker nog, hij sprak ook enkele woorden Nederlands. Wat bleek; zijn moeder was een Nederlandse ‘warbride’. (een oorlogsbruid) Canada is een land met heel veel immigranten. Alle soorten, maten en kleuren vind je hier, het is een Multi cultureel land. Het lijkt sterk op hoe de bevolking in Australië en Nieuw-Zeeland is ontstaan. Veelal is er weinig over van de oorspronkelijke bewoners.
Vandaag liepen we de andere helft van de harbour route, op weg naar Pier 21 waar zich het Canadese museum voor immigratie bevindt. Onderweg deed Jos even een hangmat aan. Die staan op de route en daar mag je kosteloos in liggen. De camera in de aanslag voor het geval dat Jos er aan de ene kant instapte om er vervolgens aan de andere kant weer uit te tuimelen, maar het waren solide hangmatten, dus meneer heeft even heerlijk ‘gehangen’. (zie foto)
Bij het museum aangekomen zijn we eerst rond gegaan. Wat een heftige beslissingen moet je nemen wanneer je besluit alles achter te laten om ergens ver weg iets nieuws op te starten. Weinig tot geen communicatie mogelijk, geen beelden niets. Je moet het doen met de informatie die je van horen zeggen hebt. Wat neem je mee, wat laat je achter? Neem je spullen mee als herinnering aan datgene wat je achterlaat of neem je juist spullen mee die je nodig hebt om een nieuw bestaan op te bouwen? Soms was er geen keus wanneer je moest vluchten bijv. dan kwamen de mensen met heel weinig spullen aan in Canada.
Op een van de muren stond een grap met een serieuze ondertoon: een immigrant schreef naar zijn broer in Nederland, dat Canada werkelijk overvloeide van melk en honing, maar …. Je moest wel zelf zorgen dat je koeien en bijen had!
Toen we uit de filmzaal liepen, hoorden we een oudere man die een rondleiding verzorgde. We besloten even te luisteren, en al snel werd duidelijk dat dit de broer was uit de grap. Meneer Georg Zwaagstra was in 1951 geëmigreerd uit Nederland, en moet nu dus zo’n 85 jaar oud zijn, een krasse knar dus. Hij vertelde dat er over de spullen die de Nederlanders meenamen, in een houten kist, grappen gemaakt werden. Want naast een fotoalbum bevond zich ook altijd een afwasteiltje in de houten verhuiskist. En waarom nu de naam Pier 21? Dit was de pier waar de immigranten die met de boot kwamen de Canadese grond betraden. Ook andersom werkte dit: Candese soldaten die moesten vechten in Europa werden bij Pier 21 ingescheept. Aan het eind van de rit was een prachtige conclusie te lezen. Ik voeg hem bij de foto's.
Na het museum zijn we een broodje gaan eten in de Farmers market, die zich ernaast bevond. Daarna zijn we gelopen naar het complex van de St. Mary’s University, waar Alex volgend jaar zijn minor hoopt te doen. Dat zag er goed uit met een prachtig sportveld in het midden. Vervolgens doorgestapt naar de Public Gardens, een van de oudste Victoriaanse tuinen aangelegd in Noord Amerika. Prachtig! Daar een boek gelezen, en een ijsje gehapt. Het weer liet dit toe, het was knappies warm (30 gr.) IJsje is overigens wel een understatement. Ik had een kinderijsje, waar een volwassen man een hele kluif aan zou hebben. En Jos nam 1 bol, waarmee hij zijn calorieën voor de hele dag binnen had.
Vandaag voorlopig even voor het laatst alleen gebruik gemaakt van de benenwagen. Morgen huren we een auto die we over 2 weken in Montreal moeten inleveren.