dag 75 en 76

Gisteren The 309 Road gereden die gaat van Whitianga naar het plaatsje Coromandel. Een uitdaging daar het eerste stuk nog geasfalteerd is maar al snel verslechtert de weg. Geen asfalt, veel grind op de weg, smalle wegen, vele bochten en tegemoetkomend verkeer. Het Max Verstappen gevoel werdt weer ervaren. De 309 wordt ook wel de honing route genoemd. Onderweg staan veel bijenkasten en waar bijen zijn daar is honing. Iedere morgen staat er honing bij het ontbijt die in deze streek is gemaakt. Bijzondere bomen zijn er ook te zien namelijk de Kauri bomen. Er is een korte route uitgezet zodat je, nadat je je schoenen hebt gereinigd, de 'beschermde' boom kan bewonderen. Kauri's kunnen tientallen meters hoog worden en zijn pas na achthonderd jaar volgroeid. Helaas is door grootschalige houtkap het grootste gedeelte van de kauri-bossen vernietigd. De Maori's gebruikten de boomstammen voor diverse doeleinden. Nu is de boom beschermd, nieuwe bomen zijn gepland om de kauri te behouden voor de toekomst.
De route eindigde in Coromandel waar het ontzettend druk was. We zijn doorgereden naar een strandje waar het heerlijk vertoeven was.
Vandaag de zee op met een heuse zeilboot, een schoener. We gingen 6 uur zeilen. Maar zoals jullie allen weten is er wind nodig om te zeilen en daar ontbrak het nu net aan. Nadat we de baai uitgevaren waren, met een motor aan, werden de zeilen gehesen. De kapitein riep nog net niet: hijs de zeilen! maar zo zag het er wel uit. Mooie witte zeilen hingen in 1e instantie te wapperen in de wind, het was heerlijk om je zo op de oceaan voort te bewegen. Het duurde niet lang of de wind ging helemaal liggen, we kwamen geen mijl meer vooruit. We waren met nog 4 andere gasten en allemaal blazen hielp niet. De kapitein zette toch de motor weer aan en zo zijn we naar een baaitje gevaren. Anker en motor uit en toen konden we het water in. Een groot verschil met Australië waar dat gewoon niet kan vanwege allerlei beesten. Hier duik je hopla zo van de boot de oceaan in en dat was wel even een gilletje waard want het water was nou niet echt warm om het zo eens voorzichtig te zeggen. Maar we zijn Nederlanders en wel iets gewend. Na de verfrissende duik ons zelf meegenomen lunchpakketje opgegeten. Gelukkig geen open ramen, wel oppassen voor de zeilen en de touwen. Na een uurtje gingen we terug maar nog steeds was er geen wind te bespeuren. Heel, heel langzaam kwamen we iets vooruit, uiteindelijk moest de motor wel hulp bieden anders waren we nu nog op zee. Nadat we weer vaste grond onder onze voeten hadden zijn we nog even doorgereden naar 'ons' strandje waar Jos nogmaals ging zwemmen en ik mij bezig hield met een spannend boek.