Handa Island

Halo uile,

‘Op een onbewoond eiland, zou ik graag eens willen zijn’, zo begint een lied van k.v.k. En iedereen zou dat toch wel eens willen, alleen op een eiland zijn? Vandaag zijn we naar het Handa Island geweest, een onbewoond eiland.

Eerst afscheid genomen, betalen voor de overnachting en het eten en drinken, van de gastheer en -dame van het hotel. We kregen een heerlijke lunch mee in een papieren zakje. Gisteren een praatje gemaakt met de eigenaar. Hij was tegenover het hotel geboren, was nooit ergens anders geweest. En ik schat dat ze tussen de 50 en 60 jaar oud zijn. Zijn vrouw ging 1x per jaar naar Zuid-Engeland op bezoek bij haar ouders. Het gebied leefde voornamelijk nog van toerisme. Waren er voorheen 6 supermarktjes in de buurt geweest, nu waren er nog 2. Idem met benzinepompen. Hij klonk niet negatief of depressief, vond zijn leven zo prima. Het is ook een schitterende omgeving en ’s avonds wandelen daar de herten rondom het hotel. De 1^e avond ging ik om 23.00 uur nog even een frisse neus halen en staat er een enorm hert voor de deur, het leek wel een eland. Groot gewei op z’n kop. Het beest schrok net zo erg als ik, hij maakte rechtsomkeer en verdween in de bosjes.

Over tot de orde van de dag. We reden naar Tarbet, waar we met een bootje naar het eiland Handa werden gebracht. En waar ze vandaag komen weet ik niet, maar we konden een boot vullen met Nederlanders! Er konden zo’n 12 mensen op de boot. Eén stel had een groot gedeelte van de Cape Wrath route gelopen, wij een klein stukje. Vraagt hij: ‘hadden jullie ook zoveel teken?’ We hadden ons zelf niet eens bekeken op teken, immers we hadden een lange broek aan, een vest en hoge wandelschoenen. Daar schijnen die beesten zich niets van aan te trekken, die man had maar liefst 30 teken van en uit zijn lichaam laten halen. Inmiddels heeft de controle plaatsgevonden en wij hebben niets van teken kunnen vinden gelukkig.

Handa is een eiland voor de westkust van Schotland, is 3 km² groot, maximaal 123 meter hoog en wordt van het Britse vasteland gescheiden door de sound of Handa. Het eiland heeft aan de kust veel tot 100 m hoge kliffen. Ooit had het eiland 65 inwoners, de oudste weduwe werd de ‘Queen’ genoemd. In 1846 werden de bewoners gedwongen tot emigratie door de aardappelhongersnood. Velen reisden door met de boot naar Nova Scotia. Het eiland wordt beheerd door de Scottish Wildlife Trust. De kliffen van Handa zijn van nationaal belang vanwege grote broedkolonies van papegaaiduikers, alken en zeekoeten. En niet alleen de kliffen maar ook de vegetatie op de rotsen is bijzonder.

Een eiland waar vogelspotters enorm aan hun trekken komen.

Door enkele vrijwilligers word je welkom geheten op het eiland. Ze geven informatie en instructie over de wandeling over het eiland. Hoe ga je bijv. om met agressieve vogels die hun jongen beschermen? Zo gauw de vogels boven je hoofd gaan cirkelen moet je je hand opsteken zodat ze niet op je hoofd pikken. We hebben wel enkele vogels zien cirkelen en lawaai horen maken, maar wij hebben onze hand niet opgestoken, enkele andere wandelaars wel. Een komisch gezicht!

Een rondje over het eiland is 6 km en dat kost je ongeveer 3 uur. De vriendin van onze jongste zoon wandelt 6 km in een uur! Het wandelpad was uiteraard niet recht toe, recht aan, maar omhoog en naar beneden. En geregeld sta je stil om foto’s te maken. Op een enorme steen gezeten en onze lunch genuttigd. Het was prachtig weer, een schitterende natuur waar je van mag genieten, wat wil een mens nog meer.

Toen we weer terug waren op vaste land zijn we doorgereden naar Ullapool. Onderweg nog een paar keer gestopt omdat het uitzicht zo allemachtig prachtig was. In Ullapool aangekomen eerst maar eens langs een grote supermarkt gegaan, we moeten nu zelf weer voor eten en drinken zorgen. Een klein, schattig chalet stond op ons te wachten. Het is net geen ‘tiny house’, maar veel scheelt het niet. Morgen meer over Ullapool.