Old Man of Storr

Wat een prachtige overwinning gisteravond van de 4 x 400 m. gemengd. En wat liep die Femke Bol, ongelooflijk! We hebben dit helaas niet live kunnen zien, maar wel live kunnen horen. De presentator kwam zowat onze kamer binnen leek het, zo als hij uit zijn dak ging. Bijzonder voor Eugene Omalla, die nog maar een half jaar traint met de Nederlandse delegatie, om meteen een gouden medaille te halen. Zoals jullie misschien gelezen hebben in de krant is Eugene op 7-jarige leeftijd vertrokken naar Oeganda waar zijn ouders als zendelingen ontwikkelingswerk gingen doen. Zowel Jos, als onze dochter en jongste zoon zijn daar geweest om mee te helpen bouwen van o.a. een school. Je kijkt dan toch nog net iets anders naar zo’n hardloopwedstrijd.

Vandaag stond een ritje over het eiland op het programma. Onze 1^e stop was bij de ‘Old Man of Storr’. The Storr is een rotsachtige heuvel, gevormd door een aardverschuiving. The Storr vertoont zich als een steile rotswand. Door de aardverschuiving zie je een aantal rotspilaren van ongewone vorm op de heuvel. Je kunt naar boven klimmen via een heel moeilijk pad, steil omhoog, of een iets gemakkelijker pad. Laat ik jullie meenemen op onze wandeling naar boven.

We kozen voor het ‘gemakkelijke’ pad en daar waren we wel blij om, want dat was al lastig zat. De beklimmingen waren echt niet eenvoudig, de 1^e zweetdruppels kwam al snel opdagen. Op een gegeven moment komen beide routes weer samen en dan begint het laatste stuk via smalle paadjes naar boven. Uitkijken waar je je voeten neerzet en hijgen als een paard. Er is een boel gesnuif, gebries en gehijg om ons heen, het is echt heel steil! Het hoefgetrappel hoor je nog net niet, anders zou je denken dat je tussen paarden loopt. Heel af en toe een klein plateau waar we even op adem kunnen komen en dan vol goede moed verder. We komen steeds hoger. Het is droog maar er is een harde wind. Het snot loopt uit de neus, de tong hangt op onze schoenen, het kwijl loopt uit de mond, het zweet komt uit alle poriën. En het wordt steeds lastiger om ons evenwicht te houden door de wind en de keien waar je overheen moet. Geen enkele bescherming, niets om je aan vast te grijpen als je wankelt. Opvallend hoe de vele Aziaten lopen, zo soepel en je hoort ze amper hijgen. Bijna bovenaan gekomen houden we het voor gezien. Het pad wordt nog smaller en de afgrond nog dieper. We starten met de afdaling.

Nadat we weer beneden waren, was er 7 km afgelegd en 9000 stappen verzet. We eten even een boterham en gaan dan verder met de auto richting Staffin, Kilmaluag, Kilmuir en Uig. Onderweg een aantal keren gestopt, zulke prachtige natuur om te bewonderen: kliffen, een waterval maar ook de heide die al bloeit op de heuvels. En er was zowaar een klein tentje dat open was en waar we koffie hebben gedronken. Het blijft droog maar het is koud, 13 graden, en winderig.

In Portree zijn we vanavond uit eten geweest. Geen medaille maar een lekkere, warme maaltijd hadden we wel verdiend, vonden we.